4 Nisan 1997

Babamla Uludağ'a gitmiştik. Benim için son derece güzel bir olaydı. O yıllarda değil il, ilçe bile değiştirmek kafi geliyordu bize. Otobüslerle çıkıyorduk ve aylardan Mayıs'tı. Güneşli bir gün ve insana huzur veren bir ortam. Öğle namazı vakti gelmişti. Ancak biraz geriden bir uğultu yükseliyordu. Bir kişi birden Başbuğ geliyor dedi. Orada bulunan binler birden doğrularak hazır ol vaziyetine geçtiler.

Planlanan birşey değilmiş. Yol üzerinde uğrayıp selam vermek istemiş. Öğle vakti olduğu için namazı kıldırmak için geldi yanımıza. Ben o güne kadar kitaplarını okudum, resimlerini gördüm, babamdan dinledim, tv lerde konuşurken görmüştüm. Şans eseri açılan yol tam önümüze denk düştü. herkes büyük bir saygı ve titizlikle sırasını aldı. Çoğu kişi başı önde bekliyordu. Ancak ben yıllardır yazılarını, fikirlerini okuduğum, tv de konuşurken gurur duyduğum adeta bir dede addettiğim bu kişiyi görmeliydim. Gözümü üzerinden ayırmadım. Yaklaştıkça heybeti arttı. Önümden geçerken birden durdu ve şu diyalog gerçekleşti :

- Neden dik dik bakıyorsun yavrucuğum ?
- Sizi merak ettim.
- Adın ne ?
- Vedat
- Nerelisin ?
- Rize
- Unutma sizler çimentosunuz.
- (anlamadığım bir sözdü bu) peki

Sonrasında başımı öptü ve en ön safa namazı kıldırmak için geçti. Aklım "çimento" kelimesine takıldı ve bunu bana o yaşta kimse izah edemezdi sanırım. Yıllar sonra 4 Nisan 1997 gecesi televizyon başında umutlu haberi beklerken gelen kötü haber geldi ve Türk halkının gördüğü son lider Hakkın rahmetine kavuştu. O günden bu yana 15 sene geçti ve artık hiçbirşey eskisi gibi değil. Bursa Uludağ'da verdirdiği sözleri unutmadım. Her daim aklımda tutup çiğnememeye çalışırım ancak bırakmış olduğu miras her geçen yıl eridi. Umarım ahiret gününe kadar Fatihlerle, Alparslanlarla geçiyordur bekleyişi. Ruhu şad olsun.

Dört nisan gecesi saat onkırkbeş
Seven gönülleri yaktı kor ateş
Bu giden son Başbuğ Alparslan Türkeş
Dualar Tekbirler size Başbuğum
Hakkını helal et bize Başbuğum...