Gün Ağarınca.....

ben ufakken hep gün ağarınca başlardı korkularım.... gün ağarınca üzülürdüm ağarmadan önceki düşülen kötü durumlara.... akşamları aklıma düşerdi beni ertesi sabah sokakta oynarken kaçırabilecek bin bir türlü ucube....:O(aman Allah'ım neler neleer, bi dizi film çıkar heralde, 'how ı met your mother' tadında sürükleyici... :) peykân'ın 5-10 yaş arası serüvenleri.... :))...
en çok da akşamları gelirdi aklıma tüm sevdiklerimin bi gün gidebilecekleri fikri.en acısı da buydu zaten.küçük yaşta düşünülebilecek ve üzülünebilecek en son saçmalıklar. korkular hüzünler hep gün ağarınca başlardı bende.... hâlâ da öyle esasen. nefret ediyorum yalnız olmaktan akşamları.... hem tırsıyorum itiraf ediyim:) hem de.... hem de işte.... (şimdi de yalnız kaldım sardım saçmalıklara:)ordan burdan çıt pat sesler geliyooo, o yüzden müzik açınca duymuyorum:))
neyse zeki amcam pek güzel söyler velhasıl.... dinlersiniz daha bi dertlenirsiniz... sonra tekrar başa sararsınız... sonra araya tanju okan karışır, sonra yine zeki müren'e başlarsınız...dinledikçe dertlenir dertlendikçe dinlersiniz.. dolar da dolarsınız... sövmek isteyip, hayatınızda hiç sövmediğiniz için vazcayarsınız :)
bazen ağlamayı becerip rahatlar, bazense daha bi kızarsınız insan'cık'lara.....
:)
mutlu akşamlar ...... :)